Նախանձ և կիտրոնը

Մի անգամ կինս ինձ ուղարկեց այստեղ՝ խաանութ  կիտոնների համար: Դե, գրիպ, հասկանում եք: Եվ նա ասաց.
-Գնիր մեծերը, բայց ոչ փչացացները, ինչպես միշտ:
Դե, մոտենում եմ տուփին լի կիտրոններով և տեսակավորում: Բոլորը ծուռ, փտած, հաստ մաշկ:
Աչքիս պոչով նայում եմ՝ աջ կողմում մեկ այլ տուփ է, իսկ մեջը մի ուրիշ մարդ կիտրոններ է թափում։ Իսկ նրա մոտ կիտրոնները մեծ են, հասած և ախորժելի։ Դե, կարծում եմ հեսա մարդը կհեռանա, ես մի ակնթարթում աջից կիտրոններ կվերցնեմ:
Այսպիսով, արտաքին տեսքի համար ես տեսակավորում եմ պտուղը, և ինքս աչքի տակով նայում եմ գյուղացուն. սպասում եմ, որ նա վերջապես վերցնի այն, ինչ իրեն պետք է և կհեռանա:
Իսկ նա  շարունակում է փորփրել ու փորփրել։ Սպասում եմ հինգ րոպե, և դա նրան դուր չի գալիս, և դա, չնայած, որ ունի շատ լավ կիտրոններ: Դե, ես չդիմացա՝ պտտվեցի նրա կողմ, որպեսզի ասեմ այն, ինչ մտածում եմ նրա մասին, իսկ աջ կողմում … հայելի:

Աղբյուր՝Տարբեր առականեր