Աշակերտը հարցրեց ուսուցչին.
—Դուք այնքան իմաստուն եք: Միշտ լավ տրամադրություն ունեք, երբեք չեք բարկանում։ Օգնեք ինձ նույնպես լինել այդպիսին։
Ուսուցիչը համաձայնեց և խնդրեց աշակերտին բերել կարտոֆիլ և թափանցիկ տոպրակ:
—Եթե ինչ-որ մեկի վրա բարկանում ես և զայրանում ես,- ասաց ուսուցիչը,- ուրեմն վերցրու այս կարտոֆիլը: Մի կողմում գրիր քո անունը, մյուս կողմից՝ այն անձի անունը, ում հետ վեճ է տեղի ունեցել, և այս կարտոֆիլը դրեք տոպրակի մեջ։
—Այսքանը? — աշակերտը զարմացած հարցրեց։
—Ոչ, — պատասխանեց ուսուցիչը: — Այս պայուսակը միշտ ձեզ հետ պետք է կրեք։ Եվ ամեն անգամ, երբ ինչ-որ մեկից նեղանում եք, դրան կարտոֆիլ ավելացրեք: Աշակերտը համաձայնեց։
Որոշ ժամանակ անցավ։ Ուսանողի պայուսակը լցվեց ևս մի քանի կարտոֆիլով և արդեն բավականին ծանրացավ։ Բացի այդ, կարտոֆիլը, որը նա դրեց հենց սկզբում, սկսեց փչանալ։ Այն ծածկված էր սայթաքուն, գարշելի ծածկով, ոմանք բողբոջեցին, ոմանք ծաղկեցին և սկսեցին սուր տհաճ հոտ արձակել։ Աշակերտը եկավ ուսուցչի մոտ և ասաց.
—Այլևս հնարավոր չէ այն իմ հետ տանել։ Նախ պայուսակը շատ ծանր է, երկրորդ՝ կարտոֆիլը փչացել է։ Առաջարկեք այլ բան: Բայց ուսուցիչը պատասխանեց.
—Նույնը քո հոգում է լինում: Երբ ինչ-որ մեկի վրա բարկանում ես, վիրավորված, այդ ժամանակ հոգուդ մեջ ծանր քար է հայտնվում։ Դուք դա անմիջապես չեք նկատում: Հետո քարերն ավելի ու ավելի շատ են դառնում։ Գործողությունները վերածվում են սովորությունների, սովորությունները՝ բնավորության, ինչը ծնում է գարշելի արատներ։ Եվ շատ հեշտ է մոռանալ այս բեռը, քանի որ այն չափազանց ծանր է այն անընդհատ ձեզ հետ տանելու համար։ Ես ձեզ հնարավորություն եմ տվել դրսից դիտարկել ողջ գործընթացը։ Ամեն անգամ, երբ որոշում եք վիրավորվել կամ հակառակը, վիրավորել մեկին, մտածեք, թե արդյոք ձեզ պետք է այս քարը։
Թարգմանությունների աշխարհ 